Ik merk het ook aan mijn eigen kinderen
Dikke tranen om basale behoefte als verbinden met leeftijdsgenoten, het hebben van uitdaging en vooruitzichten. En echt, ik doe mijn best… maar ben een belabberde juf en mijn creativiteit raakt op. Flexibel als kinderen zijn; ze houden vol. Drukke papa en mama, thuiswerken, schoolvriendjes missen, beperkingen, verandering, aanpassingen, onzekerheid…
Maar de koek is nu echt op. In het nieuws praten deskundigen over de gevolgen en schade voor kinderen. Ik hoor het in de praktijk van kinderen en hun ouders; boosheid, verdriet, verveling, vermoeidheid, gedragsproblemen, piekeren, slaapproblemen. Kinderen hebben het zwaar. En hoe graag we als ouder ook willen; we kunnen het niet altijd oplossen of veranderen. Vaak hebben we ook niet door hoeveel rekening de kinderen met ons houden. Hoe ze stiekem op hun tenen lopen om het voor ons niet nog zwaarder te maken, dan we het al hebben. Ze voelen ons feilloos aan.
Die driftbui zien we wel of het drukke gedrag op een onhandig moment, ontevredenheid en geklaag.
Als kindercoach zie ik dat kinderen er van opbloeien om gewoon even hun hart te luchten en hun zorgen en gevoelens te uiten. Even geen rekening houden met ouders, broertjes, zusjes en hun behoeften. Ze vinden het fijn om te leren dat het niet gek is dat ze ‘vervelend’ doen en hoe ze daarmee om kunnen gaan. Ook tieners… en echt; ze vinden het fijn om gehoord te worden. Je faalt niet als ouder als je kind wat hulp nodig heeft. Een kind houdt gewoon te veel van je en kan uit loyaliteit niet alles bij je kwijt.
Dus als je merkt dat je kind het zwaar heeft; vraag hulp aan iemand die wat meer afstand tot je kind heeft. Dat kan o.a. een juf van school zijn, Buurtzorg Jong, de huisarts of een kinder/jeugdcoach. Jullie staan er niet alleen voor.
Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.