Altijd is er die onrust alsof ik er niet bij hoor…
Ik voel me snel te veel. Niemand zit op mij te wachten, denk ik altijd. Dat zeggen ze niet; maar zo voelt het.
Met deze vraag kwam ze naar de opstelling.
We stellen representanten voor haar ouders op. Met een warme liefdevolle blik kijken ze naar elkaar en de verbinding tussen hen spat eraf. Een representant voor de cliënt wordt opgesteld en de ouders draaien zich vol verwachting naar haar toe. Een warm welkom…
De representant voor de cliënt voelt zich duidelijk ongemakkelijk. Ze staat midden in de ruimte en wordt er onrustig van. Ik vraag haar de beweging te volgen en onmiddellijk stapt ze uit het midden weg. Alsof ze vlucht. De onrust en het ongemak blijft, maar aan de rand is het wel beter uit te houden.
De liefdevolle blik van de ouders volgen al haar bewegingen, en blijft onveranderd warm. De cliënt kan hier niet naar kijken. Het is teveel, het klopt niet. Ze kan niet weg…
In het midden is een lege plek ontstaan. Er lijkt een hele wereld tussen deze gezinsleden te zijn ontstaan. Door de blik van de ouders aan elkaar gebonden.
Op mijn vraag wat er mist in het midden, schrikt de representant voor de moeder op en kijkt me strak aan. Alsof ze daarmee mij de mond wil snoeren. De vader verstrakt en verstevigd de greep op zijn vrouw. In de ruimte is de spanning voelbaar.
En de representant van de cliënt ontspant… De druk ligt niet meer op haar. Eindelijk wordt gezien wat verstopt bleef. We zijn waar het over gaat. De weg naar het antwoord op de vraag van de cliënt is geopend.
Hoe zo’n opstelling verder gaat?
Ervaar het zelf. Je kunt nog aansluiten op 5 april of 4 juni.