Mijn cliënt kijkt mij met grote ogen vragend aan. Het duurt even en dan zegt ze:
   “Wat bedoel je? Of ik in God geloof?”

“Ik bedoel precies wat ik vraag. Wat geloof jij?” De verwarring is van haar gezicht te lezen.
   “Euh, Dat weet ik niet”. 

“Denk er maar even over na”. En geduldig wacht ik af. Ze blijf me vragend aankijken. Als ik stil blijf, keert ze haar aandacht terug bij zichzelf…
Na een poosje antwoordt ze en zijn we precies daar waar het over gaat en waar ze tegen aan loopt. 

Als jij gelooft dat anderen beter zijn dan jij, kun je gaan oordelen over de ander of je jaloers voelen

Als jij gelooft dat niemand op jou zit te wachten; dan zul je niet snel naar voren stappen

Als jij gelooft dat je niets kan; zul je dingen niet aanpakken of uit de weg gaan

Als jij gelooft dat de wereld gek geworden is; dan zul je gaan strijden of misschien juist terugtrekken

Als jij gelooft dat je tekort komt; dan zul je gaan claimen… 

Als jij gelooft dat jij voor alles verantwoordelijk bent; zul je jezelf voorbij lopen

Als jij gelooft dat je uit hard werken je eigenwaarde ontleend; zul je workaholic worden

Wat jij gelooft drijft je in dat wat je doet

Wat jij gelooft heeft een véél grotere invloed op jou, dan je in eerste instantie vermoed 

Wat jij gelooft is sturend voor jouw richting

Wat jij gelooft is bepalend voor hoe jij je voelt

Wat jij gelooft is van grote invloed op je lichamelijke gesteldheid 

Waar geloof jij in?

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Vorige keer schreef ik over de paniek op onze vakantie. Over overlevingsstrategieën en omgaan met emoties. Vlak na het ongeluk bij het zwembad vertelde mijn zoon dat hij zo bang was. Flinke wond op zijn kin en bloedende losse voortanden. “Ik ben zo bang dat ik net als jij moet met mijn tanden” . Door een soortgelijk ongeval heb ik rond mijn 11^e jaar afscheid moeten nemen van mijn mooie grote voortanden. Niet niks om je voortanden te laten trekken en je puberteit te starten met de aanblik van het gebit van een kleuter en een mond vol metaal. Zoiets ingrijpends in een belangrijke levensfase, dat moet wel impact hebben. Toch kijk ik met goede gevoelens terug op die tijd.

Thuisgekomen sprak ik met mijn moeder over de gebeurtenis op vakantie. Zij vertelde hoe zij de situatie met mij als kind heeft ervaren. Ze beschreef ook dat ze zich machteloos voelde en het een erg nare periode vond. Van haar gezicht waren de emoties van die tijd nog af te lezen. Dat zette mij aan het denken. Wat maakt nou dat iets impact heeft? Als mijn moeder terugdenkt aan deze periode roept het een ander gevoel op dan wanneer ik eraan terugdenk.  Als ik terugdenk aan de situatie op vakantie draait mijn maag weer om; terwijl mijn zoon vol trots zijn litteken toont en vertelt over zijn losse tanden.

Als kind ben ik heel goed opgevangen, verzorgd en voorbereid geweest in alles wat er gebeurde. Er was spanning, er was pijn, er was onzekerheid, etc. Maar ik heb me nooit alleen of machteloos gevoeld. En volgens mij gaat het daar over. Op vakantie voelde ik me wel alleen, ook al was ik dat niet. Maar de machteloosheid en verlies van controle zorgden hier wel voor. En dan ontstaat trauma. Hopelijk heb ik het net zo goed gedaan als mijn moeder destijds en kijkt mijn zoon later ook met een goed gevoel terug. Want niet de gebeurtenis zelf zorgt voor trauma; de omstandigheden zijn veel belangrijker. 

Dat maakt ook dat een ogenschijnlijk klein voorval veel impact kan hebben. Waar je veel last van houdt, zonder dat je snapt waarom. En juist grote gebeurtenissen wel verwerkt worden.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Op een afgelegen plek, in een vreemde omgeving en ’s avonds laat, spelend met zijn broer en zus, viel één van onze kinderen op de rand van het zwembad. In de schemer, een nat kind, bloed op het gezicht druppelend op de grond, krijsend en de twee andere kinderen in paniek…

Een moeder rent natuurlijk niet weg. Toch was dit mijn allereerste behoefte; vluchten, hard wegrennen en net doen of deze situatie niet bestaat. In een flits schiet de omvang van de ellende door me heen… Ik spreek en lees geen woord Grieks, waar moeten we heen, waren we maar in Nederland, niemand in de buurt om ons te helpen… En gedachten over mezelf: “Je had ze moeten beschermen, verbieden om op de rand te spelen, belachelijk dat ze nog in het zwembad spelen zo laat, slechte moeder, je had moeten weten dat dit zou gebeuren, etc. … “. Dus wegrennen geblazen… weg van de angst, weg van mijn onmacht, weg van wat er is.

Ik haal diep adem, zet mijn voeten stevig op de grond en maak me los van mijn angst. Mijn kinderen hebben me nodig. Wat de omvang van de ellende ook is en niet wetend hoe dit af gaat lopen. Ik ben er. En ik zie dat Jörg er ook is. We doen dit samen. Na een zware, lange nacht in het ziekenhuis en de volgende dag een bezoek aan de Griekse tandarts voel ik me enorm opgelucht en dankbaar voor de relatief goede afloop. Het komt goed. En dan komt het verdriet en de angst weer. Paniek komt op, ook al weet ik dat het voorbij is. De angst en paniek die ik op de avond zelf niet kon toelaten eist zijn ruimte op.

Vroeger onderdrukte ik deze gevoelens. Negeren die hap. “Hup, hoofd omhoog en doorgaan, stel je niet aan. Het valt uiteindelijk best mee toch.” Kon ik best goed. Sterk, alles dragend, trots dat ik alles aan kan. Dat ik in het verleden 2x een PTSS kreeg was gewoon pech, net als de altijd gespannen spieren, de onrust in mijn lijf en hoofd, last van slecht slapen, lichamelijk onverklaarbare klachten, onzekerheid die me in de weg zat, enz. Nu weet ik dat dit gevolgen waren van het onderdrukken van mijn emoties en gevoelens. Die opleiding was niet alleen goed voor mijn cliënten.

Nu erken ik wat ik voel. Sta ik stil bij wat ik voel. Geef ik ruimte aan opkomende emoties. Het mag er allemaal zijn. Ben ik nu zielig? Zwelg ik de hele dag in mijn emoties? Ben ik nu heel zweverig? Bestaat mijn dag nu uit mediteren of mijn gevoelens waarnemen, bomen knuffelen of contact maken met het universum? Valt best mee. Met de kinderen 24-7 in de buurt, ze zien het niet, merken geen verschil. Behalve ik… wat een verademing. Ik ben er gewoon. Hoe doe jij dit? Herken je hier iets in? Ik ben heel benieuwd hoe jij hiermee omgaat.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Old ways 

won’t open 

new doors

Het einde van de zomer(vakantie) is in zicht. Ben jij weer opgeladen? Uitgerust? Ff lekker tot stilstand gekomen?
Heerlijk toch; even uit het gewone ritme? Niks mis met stilstand…

Sta jij dan ook wel eens even stil bij jezelf? Wat jij wil? Klopt het nog wat je doet? Ben je blij met jezelf? Loopt je leven naar je zin? Hoe staat het met je dromen? Ben jij nog in controle over de weg die je loopt?

Of mag er iets veranderen? Heb je behoefte aan iets nieuws? Doorbreken van je oude patroon? Uit de ingesleten paden? Klaar met het voortkabbelende beekje?
Ken je de quote:” Als je doet wat je altijd deed; zul je krijgen wat je altijd kreeg”
En zo is het wel… voor persoonlijke ontwikkeling is stilstaan bij wat je wilt een goede stilstand; om vervolgens in het actie te komen. Ontwikkeling is tenslotte afgeleid van het WERKwoord ontwikkelen 😉

Dus…. Ben jij er klaar voor om nieuwe deuren te openen?

Je bent van harte welkom!

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Twee opstellingen van één gezin door de ogen van 2 verschillende kinderen. Ze zijn niet hetzelfde. Welke is waar? 

Hier zie je dat de beleving van de twee verschillende kinderen over hetzelfde gezin anders is. En beiden zijn waar. Intuïtief neerzetten van jouw familie geeft vaak al veel inzicht voor jezelf. De vragen die ik je vervolgens stel brengen je bij de essentie van waar het voor jou over gaat. Deze opstellingen zette mijn jongste 2 kinderen neer. Spelenderwijs toen ze de popjes op mijn bureau zagen staan.

Waar de ene vooral bezig was met de grootte van haar broer en de plek waar iedereen het best tot zijn recht komt. Waren we voor de ander allemaal cowboys en zat dezelfde broer op de rug van de hond: die weer op een paard zat… Net als de rest van het gezin, inclusief de kat. (Ik op een paard???? ) Als therapeut zie en hoor ik verschillende ingangen voor een gesprek. Zelfs als er geen problemen spelen is een opstelling mooi om over te praten. Maar dat laat ik hier lekker liggen. Want als moeder ben ik vooral heel dankbaar voor wat ik zie en geniet ik van mijn spelende kinderen.

Benieuwd naar een nieuw inzicht vanuit jouw familiesysteem? Check Familieopstellingen voor nieuwe data en uitleg wat we tijdens een Workshopdag doen.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Inschrijven ‘Livvv Workshopdagen familieopstellingen’

Eind oktober ’22 startte ik op een prachtige locatie in Neerijnen met het organiseren van workshopdagen familieopstellingen. Bij het zoeken naar een geschikte locatie zocht ik vooral een plek waar rust heerst. Een plek met verhaal en bij voorkeur in een natuurlijke omgeving. Ik zocht, vond… en was op slag verliefd. In de hangmat ligt onze jongste zoon, heerlijk ontspannen. Hij wilde hier nog wel blijven. Op 29 oktober 2022 was de aftrap en inmiddels hebben er al vele Workshopdagen plaatsgevonden.

Benieuwd naar een nieuw inzicht vanuit jouw familiesysteem? Check Familieopstellingen voor nieuwe data en uitleg wat we tijdens een Workshopdag doen.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Laatst zag ik een mooie documentaire van 2doc over de ongrijpbare familieopstellingen. Dat het werkt is hier mooi zichtbaar. Als je nooit zelf een opstelling hebt ervaren kan ik me voorstellen dat het zien van deze documentaire vraagtekens bij je oproept of misschien heb je er zelfs een oordeel over. Dat is heel begrijpelijk; want wat we niet kennen of begrijpen bestempelen we al snel als afwijkend. Dat gold ooit ook voor mij: ”Wat je niet ziet bestaat niet” en “Zweverig gedoe, daar moet ik niks van hebben”.

Toen ik in aanraking kwam met familieopstellingen was ik sceptisch en bevooroordeeld. Echter voelde ik meteen dat wat er gebeurde klopte en goed was. Dat maakte ruimte om te ontdekken en ervaren. Inmiddels ben ik veel ervaring rijker. Heel veel 😉 Voor “zweverig gedoe” ben ik nog steeds sceptisch. Er is immers veel discutabels te koop. Maar “wat je niet ziet bestaat niet”… Daar wil ik tegenwoordig eerst meer van weten, voor ik het afsabel. Wil je het zelf ervaren? Hier in ieder geval de link naar de 2Doc documentaire.

Benieuwd naar een nieuw inzicht vanuit jouw familiesysteem? Check Familieopstellingen voor nieuwe data en uitleg wat we tijdens een Workshopdag doen.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.

Doordat we uitgaan van het patroon dat we kennen, lijkt het soms het enige pad wat we kunnen bewandelen. Zo ook bij deze cliënt. Door dit en zijn verlangens te onderzoeken kwam hij tot het inzicht dat je niet je hele leven hoeft om te gooien om toch uit de uitgesleten paden te komen. Dat er ook zijweggetjes zijn. En hoe leuk het is om deze te ontdekken. Wie weet waar ze naar toe leiden.

Dus: Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.

Daar is niks mis mee… Behalve als het je vast zet en weghoudt van wat je eigenlijk zou willen. Doe het dan eens anders!

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.